Pek çoğumuz için 37 hafta, heyecanla beklenen gebelik yolculuğunun sonu demek. Peki ben bugüne geldiğim halde hala tam olarak hamileliği kabul edemediğimi ve beni bekleyen yeni yaşam tarzımı kabul edemediğimi söylesem?
Bu benim ikinci gebeliğim, hamile kalmak için de epeyce uğraştım fakat bugün oturup düşündüğümde aslında hala hazır olmadığımı hissediyorum. 12 yıldır çalışan bir insanım ve doğum iznine çıktığımda bir sonraki pazartesi günü işe gitmeyeceğime inanmak için kendime birkaç kez hatırlatma yapmam gerekti. Haftalar önceden planlanan toplantılar, son tarihi yaklaşan projeler olmadan zaman nasıl geçecekti? Üstelik doğum gibi belirsiz bir sürecin kucağına bırakılmışken… Ne zaman olacak? Nasıl olacak? Normal yolla mı sezeryan mı? Hastaneye götürmem gereken her şeyi hazırladım mı? Gece birden suyum gelirse kızımı uyandırmalı mıyım? Uyandırmasam başında kimi bırakmalıyım ? Peki ya hastaneden döndüğümde yapamayacağım için öncesinde yeterince yemek stoklayabilecek miyim? Çat kapı bebek görmeye gelen komşuları savuşturabilecek miyim ? Bebek uyumlu mu sıkıntılı bir bebek mi olacak? Sütüm gelecek mi bebek doyacak mı ? Hastaneden sonra sarılık süreci olacak mı? Kızım kardeşini nasıl karşılayacak? Eve döndüğümüzde bir bebek ve bir çocuğa nasıl yeteceğim ? Ağrılarım olacak mı? İyileşmem ne kadar sürecek ? Acaba çıkınca kaç gün sonra banyo yapabileceğim?
Bunlar aklımdaki sorulardan bazıları ve derler ya kafamda 40 tilki dolaşıyor ve hiç birinin de kuyruğu birbirine değmiyor. Aslında cevaplarını bekleyen sorulardan ziyade bunlar birer kaygı tomurcuğu. Bir çoğunun cevabını ilk doğumumdan hatırlıyorum ama yine de kendimi doğumun akışına bırakamıyorum. Belki bu yüzden anı da hamileliğin güzelliğini de yaşayamıyorum.
Bu sırada çok önemli bir konu daha var, belki de asıl soru o… Acaba bebek doğuma hazır mı? Ben bu kadar endişe içindeyken o nasıl hissediyor? Doktorumla konuştuğumda doğumu başlatanın bebeğin beyninden gelen sinyaller olduğunu söylemişti. Hatta beyninde problem olan bazı bebeklerin 45. haftaya kadar beklendiği halde doğumu başlatmadıklarına dair araştırmalar varmış… Benim kafam bu kadar karışıkken bu bebek kendini veya annesini doğuma hazır hissedebilecek mi?
Kadınlığına güvenen, kendini sürecin akışına bırakan ve çoğumuz için hayatında bir ya da iki kere olabilecek bu sınırlı deneyimin tadını çıkaran anne adayları olduğunu biliyorum, peki benim gibi ne yaparsa yapsın kendini hazır hissetmeyenler de var mı?
Site Title 
Yorum bırakın